اثربخشی امیددرمانی گروهی بر افسردگی، احساس تنهایی، و خودکارآمدی دانش‌آ‌موزان دختر

زمینه و هدف: از مبانی نظری امیددرمانی به ندرت برای بهبود علائم روان‌شناختی دختران نوجوان استفاده شده است و اطلاعات اندکی در مورد تاثیر امیددرمانی گروهی وجود دارد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی امید درمانی گروهی برافسردگی، احساس تنهایی، و خودکارآمدی دانش‌آموزان دختر بود. روش: پژوهش حاضر آزمایشی‌ و از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود و جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان دختر  پایه 10 و 11مدارس ناحیه 1 شهر رشت در سال تحصیلی 93-94 بود. برای نمونه گیری 200 دانش‌آموز دختر به طور خوشه­ای تصادفی انتخاب شدند و در مرحله پیش‌آزمون به پرسشنامه افسردگی بک (1971)، مقیاس احساس تنهایی آشر (1983) و مقیاس خودکارآمدی شرر و آدامز (1985) پاسخ دادند. پس از نمره‌گذاری و غربالگری 30  نفر که ضعیف‌ترین نمرات را داشتند انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل  (15 نفر) گمارده شدند. گروه گواه هیچ مداخله‌ای دریافت نکرد و برای گروه آزمایش، هشت جلسه 90 دقیقه‌ای آموزش امیددرمانی گروهی اجرا شد. یافته‌ها: نتایج تحلیل کوواریانس‌یک­متغیری‌ پس از کنترل مقادیر پیش‌آزمون نشان داد نمرات خلق افسرده و احساس تنهایی در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه به‌طور معنی‌داری پایین‌تر است (05/0P<)، اما بین نمرات پس‌آزمون این دو گروه، تفاوتی از نظر خودکارآمدی وجود نداشت (05/0P>). نتیجه‌گیری: آموزش امیددرمانی‌گروهی تأثیر قابل ملاحظه ای در کاهش افسردگی، و احساس تنهایی در دانش‌آموزان دختر دبیرستانی دارد. براین اساس به مشاوران آموزشی پیشنهاد می‌شود از روش امیددرمانی گروهی برای دانش‌آموزانی مبتلابه اختلال‌های خلقی و احساس تنهایی استفاده نمایند.